ေပါက္စအရြယ္ေလးကတည္းက ငါ့ရဲ႕အျပဳအမူေတြဟာ နင့္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တယ္။ ငါဟာ နင့္ရဲ႕အေသြးအသား နင့္ရဲ႕အသဲႏွလံုးေပါ့။ နင့္ရဲ႕ေခါင္းအံုးေတြ ငါခဲြစိတ္ခဲ့တာ မနည္းသလို နင့္ရဲ႕ဖိနပ္လည္း ငါဝါးခဲ့တာမနည္းဘူး။ ဒါေတာင္ ငါတုိ႔ဟာ အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါ “ဆိုး” ျပီဆိုရင္ ငါ့ကို နင္လက္ညိဳးေကာက္ေကာက္ ထိုးျပီး “မင္း.. လုပ္ရက္တယ္”လို႔ ေအာ္တယ္။ ျပီးေတာ့ မေအာင့္အီးႏိုင္တဲ့ပံုစံနဲ႔ ငါ့ကို ကလိထိုးေတာ့တယ္။


နင့္ အေငြ႔အသက္ကို႐ႈ၊ နင့္အိပ္ရာမွာအိပ္ျပီး နင့္ရဲ႕လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ေတြ၊ ေယာင္ယမ္းတဲ့အိပ္မက္စကားေတြကို နားေထာင္ခဲ့တဲ့ ညေတြကို ငါမွတ္မိေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္လွပလိုက္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြလဲေနာ္။ ငါတို႔ လမ္းအတူေလ်ာက္ၾကတယ္။ အတူေျပးၾကတယ္။ ကားအတူ စီးၾကတယ္။ ေရခဲမုန္႔ေတြ အတူ၀ယ္စားၾကတယ္။ (ေရခဲမုန္႔ကို နင္အျမဲစားျပီး ငါ့အတြက္က်ေတာ့ မုန္႔ထည့္တဲ့ကန္ေတာ့ေလးပဲ ခ်န္ေပးတယ္။ “ေရခဲမုန္႔က ေခြးနဲ႔မတည့္ဘူး” လို႔ နင္ေျပာခဲ့တယ္) နင္အလုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေနပူဆာလွံဳရင္း မႏိုးတစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္အအိပ္နဲ႔ နင့္အျပန္ကို ငါေစာင့္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ နင့္ကို ငါအိပ္မက္မက္တယ္။ တစ္ခါတေလ နင့္ကို သတိရေနတယ္။

တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ နင္အလုပ္ေတြ ပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။ အလုပ္အျပင္ ဘ၀ေဖာ္ကိုပါ နင္ရွာလာခဲ့တယ္။ နင္အသည္းကဲြတဲ့အခါ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္တဲ့အခါ ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ နင္အိမ္အျပန္ကို ငါက ေစာင့္ေနတုန္းပဲ။ နင္မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ငါ ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး အားေပးေနခဲ့တယ္။ နင္ျပန္လာရင္ ငါေပ်ာ္တယ္။ နင့္ဆီက ခ်စ္သက္ရနံ႔ေလးေတြရရင္ ငါပိုေပ်ာ္တယ္။

သူက အခုေတာ့ နင္ရဲ႕ဇနီးမယားေခ်ာေလးေပါ့။ ငါ့ကို သူ မႏွစ္သက္ေပမယ့္ အရွင္သခင္မအသစ္ကို ငါၾကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အမိန္႔ေတြကို ငါနာခံခဲ့တယ္။ ငါ့ရဲ႕ခ်စ္ခင္မႈေတြကို ျပခဲ့တယ္။ နင္ေပ်ာ္ရင္ ငါေပ်ာ္တယ္။ နင့္ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ထြန္းကားလာေတာ့ နင္နဲ႔အတူ ငါေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ပါးအို႔နီေလးကိုၾကည့္ သူတို႔ရဲ႕အန႔ံအသက္ကိုရွဳရွဳိက္ရင္း ငါ့ကိုယ္ငါ မိဘတစ္ဦးလို ခံစားခဲ့မိတယ္။ ငါလည္း သူတို႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔နင္က ကေလးေတြအတြက္ အစိုးရိမ္လြန္ျပီး ငါ့ကို အလုပ္ခန္းထဲ ဒါမွမဟုတ္ ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ထားၾကတယ္။ အင္း... သူတို႔ကို ငါ ဒီေလာက္ခ်စ္တာ... အခ်စ္ေၾကာင့္ ငါဟာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရျပီေလ။

ကေလးေတြ တေျဖးေျဖးၾကီးလာေတာ့ ငါဟာ သူတို႔ရဲ႕အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငါကိုယ့္ေပၚက အေမြးေတြကိုကိုင္ဆဲြျပီး သူတို႔ရဲ႕ပထမေျခလွမ္းကို စလွမ္းခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕လက္ကေလးနဲ႔ ငါမ်က္စိကို ကိုင္ၾကတယ္။ ငါ့နားရြက္ကိုဆဲြျပီး သူတို႔ စူးစမ္းၾကတယ္။ ငါ့ႏွာေခါင္းကို သူတို႔ နမ္း႐ႈပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ဘာလုပ္လုပ္ ငါခ်စ္တယ္။ ငါ့ကို လာထိရင္ ပိုခ်စ္တယ္။ ငါ့အတြက္ နင့္အခ်ိန္ေတြက နည္းခဲ့ျပီေလ။ အသက္နဲ႔လဲျပီး သူတို႔ကို ငါ ကာကြယ္ေပးခ်င္ခဲ့တယ္။

သူတို႔ရဲ႕ေစာင္ထဲ ငါတြား၀င္ျပီး သူတို႔ မေက်နပ္တာေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕အိပ္မက္စကားကို နားေထာင္၊ သူတို႔နဲ႔အတူ နင့္ရဲ႕အိမ္အျပန္ ကားစက္သံကို ငါေစာင့္ေနခဲ့တတ္တယ္။ အရင္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက နင့္ကို အိမ္မွာေခြးေမြးထားလားလို႔ေမးရင္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ငါ့ဓာတ္ပံုကို နင္ကပ်ာကယာထုတ္ျပျပီး ငါ့အေၾကာင္း နင္ေျပာျပတတ္တယ္။ အခုေတာ့ “အင္း.. ေမြးတယ္” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ နင္ေျဖျပီး စကားလမ္းေၾကာင္း လဲႊလိုက္တယ္ေနာ္။ ငါဟာ နင့္ရဲ႕“အသဲႏွလံုး” ကေန နင္ေမြးတဲ့ “ေခြးတစ္ေကာင္” ျဖစ္ခဲ့ရျပီေလ။ ငါ့အတြက္ ကုန္က်စရိတ္ကို နင္စတင္ တြက္ခ်က္ေနျပီဆိုတာ ငါရိပ္မိလိုက္တယ္။

အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တစ္နယ္တစ္ေက်းကို နင္ေျပာင္းရေတာ့မယ္။ ကုမၸဏီကေပးတဲ့ အေဆာက္အအံုမွာ ေခြးမေမြးရဘူးတဲ့။ “မိသားစု” အတြက္ နင္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္ခဲ့ပါတယ္။ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက ငါလည္း နင့္ရဲ႕“မိသားစု”ဝင္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ သတိမရခဲ့ၾကဘူး။

နင္နဲ႔ ကားအတူ မစီးရတာၾကာလို႔လားမသိဘူး တိရစာၦန္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖဲြ႔ဆီ ငါ့ကို နင့္ကားနဲ႔ သြားအပို႔မွာ ငါအရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ေတာ့ ေၾကာင္ေတြ၊ ေခြးေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ အန႔ံ၊ ေၾကာက္ရြ႔ံန႔ံေတြက ငါႏွာေခါင္းထဲ တိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ ေဖာင္ေတြကို နင္ျဖည့္အျပီး “ ခင္ဗ်ားတို႔ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေနရာကို ေပးၾကမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္” လို႔ေျပာေတာ့ နင့္စကားကို ၀န္ထမ္းေတြက ဂ႐ုမစိုက္ဟန္နဲ႔ ပုခံုးတြန္႔ျပၾကတယ္။ ေမြးစာရင္းရွိေပမယ့္ ငါ့လိုအရြယ္ တိရစာၦန္အတြက္ ေနရာတစ္ေနရာရဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲေၾကာင္း သူတို႔ သိေနတယ္ေလ။

“ေဖေဖ .. သားရဲ႕ေခြးကို ယူမသြားေစန႔ဲ” လို႔ သားက ေအာ္ေတာ့ ငါ့လည္ပတ္ၾကိဳးကို တင္းတင္းဖက္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို နင္ဆဲြျဖည္လိုက္တယ္။ သားေလးအတြက္ ငါစိုးရိမ္တယ္။ ခုေလးတင္ပဲ နင္ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာအတြက္ ငါစိုးရိမ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း၊ သစၥာ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ တာဝန္သိမႈနဲ႔ ဘဝကိုေလးစားတန္ဖိုးထားမႈေတြအတြက္ သူသံသယျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္မိတယ္။ ငါ့အၾကည့္ကိုေရွာင္ျပီး လည္ပတ္နဲ႔ ခါးပတ္ၾကိဳးကို နင္ထားခဲ့တယ္။ ငါ့ေခါင္းကိုပုတ္ျပီး နင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ အစည္းအေ၀းတစ္ခုအတြက္ သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကို နင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ငါ့မွာ အစည္းအေဝးမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတူတူပါပဲ... ခဲြရေတာ့မယ္။

နင္ထြက္သြားေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြက နင္နယ္ေျပာင္းရမယ္ဆိုတာကို ၾကိဳသိထားရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ငါ့အတြက္ ခိုနားစရာအိမ္ကို အေစာၾကီးကတည္းက မရွာခဲ့တာလဲလို႔ ေခါင္းခါရင္း “ လုပ္ရက္တယ္ကြာ ”လို႔ သူတို႔ ညည္းၾကတယ္။

၀န္ထမ္းေတြ ငါတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ ေန႔တိုင္း အစာေတြေကြ်းေပမယ့္ ငါစားခ်င္စိတ္မရွိတာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ စစခ်င္းက လူေတြ “ေလွာင္အိမ္” နား ကပ္လာျပီဆိုရင္ နင္အထင္နဲ႔ ငါေျပးျပီး သံဇကာအထိ သြားၾကည့္မိတယ္။ အရာအားလံုးဟာ အိပ္မက္ဆိုးပဲ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါ့ကို ေခၚယူေကာက္ေမြးမယ့္သခင္ကို ငါေတာင့္တလာတယ္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကို ဒီအိပ္မက္ဆိုးထဲကေန လႈပ္ႏိုးႏုိင္ရင္ေတာ္ပါျပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ ေခြးေပါက္စေတြေလာက္ ခ်စ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာကို နားလည္လိုက္ပါတယ္။ “ေလွာင္အိမ္”ရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာပဲ ဆိတ္ျငိမ္စြာပဲ ငါ ေကြးေနခဲ့ေတာ့တယ္။

အလုပ္မဆင္းခင္ တစ္ေန႔မွာ ငါ့ဆီလာေနတဲ့ေျခသံကို ငါၾကားလိုက္တယ္။ ဝရံတာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကိုျဖတ္ၿပီး သူ႔ေနာက္ကို ငါလိုက္သြားတယ္။ အခန္းတစ္ခုထဲ ငါေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခန္းက တိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္။ သူက ငါ့ကို စားပဲြခံုတစ္လံုးေပၚတင္ျပီး နားရြက္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။ မေၾကာက္ဖို႔ ငါ့ကိုေျပာတယ္။ ငါ့ႏွလံုးေတြ ထြက္က်လုမတတ္ခုန္မိတယ္။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ဦးမလဲဆိုျပီး ေဝဒနာသက္သာေအာင္ ၿငိမ္ေနမိတယ္။ အေလွာင္ခံခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြမွာ ငါ့ဘ၀က ထြက္ေပါက္ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေလးလံတဲ့လက္နဲ႔ ေဆးထိုးအပ္ကို သူကိုင္လိုက္တာေတြ႔ေတာ့ ငါ့ရဲ႕သဘာဝ စိုးရိမ္တတ္တဲ့စိတ္က ျပန္ထလာခဲ့တယ္။ နင့္ရဲ႕စိတ္ကို ငါနားလည္ခဲ့သလို သူ႔စိတ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာကို ငါခံစားမိတယ္။ နင့္ကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ဖူးသလို သူ႔လက္ကို အသာေလး ငါလ်က္ေပးေနလိုက္တယ္။

ငါ့အေၾကာထဲ ေဆးထိုးအပ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ နာက်င္မႈဒဏ္နဲ႔အတူ ေအးစက္တဲ့ေဆးရည္က ငါ့တစ္ကိုယ္လံုး ျပန္႔သြားေတာ့တယ္။ ငါေမာျပီ။ အိပ္ခ်င္ျပီ။ ငါလဲခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ၾကင္နာတဲ့မ်က္လံုးကိုၾကည့္ျပီး “ လုပ္ရက္တယ္” လို႔ ငါေရရြတ္လိုက္မိတယ္။

ငါေျပာတာကို သူနားလည္တာလား၊ သေဘာေပါက္တာလားေတာ့ မသိဘူး.. ငါ့ကိုဖက္ျပီး “ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး” လို႔ သူေျပာတယ္။ နာက်င္တာ၊ စြန္႔ပစ္တာ၊ ညႇင္းဆဲတာေတြကို ငါမခံစားရေအာင္ သူဒီလို လုပ္လိုက္ရတာပါလို႔လည္း ငါကို အလ်င္စလို ရွင္းျပရွာတယ္။ ငါသြားမယ့္ေနရာမွာ ေမတၱာေတြ၊ အလင္းေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ အဲဒီေနရာက ငါ့အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး ေနရာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို ငါရႈသြင္းလိုက္တယ္။ အျမီးကိုခါရမ္းျပီး “လုပ္ရက္တယ္”ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူ႔ကို ေျပာတာ မဟုတ္ေၾကာင့္ ငါေျပာျပခ်င္တယ္။ အဲဒီစကားက ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ဆံုး အရွင္သခင္ နင့္အတြက္ေပါ့။ နင့္ကို ငါအျမဲ သတိရေနပါ့မယ္။ အစဥ္ေစာင့္ေနပါ့မယ္။


မူရင္းစာေရးဆရာ --- Jim Willis “How could you”

ဘာသာျပန္
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, June 05, 2007)